Ateş Böceği Olmak

'Yıldızlar' der 'ateş böceği sanılmaktan korkmazlar'...

Düşünüyorum da, sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek...
Yumuşacık kalbimizin fark edilmesi, naif yönlerimizin keşfedilmesi, cesaretsizliğimizin anlaşılması, korkularımızın paylaşılması sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti...
Kabuklarımızın altında kendimizi saklamakta ne kadar da ustayız...
Ve ne kadar güçlü korunuyoruz, kalkanlarımızın ardında... Hissedilmeden, el değmeden, sevgimizi göstermeden... İstiridyeler, deniz minareleri, midyeler... Kirpiler ve kaplumbağalar gibi...
Sahi koruyor mu bizi bu çatlamamış sert kabuk?
Kimse incitemiyor mu duygularımızı, inançlarımızı, benliğimizi?
Yoksa zarar mı veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize..?
Hissettiklerimizi gölgeliyor, yansıtmıyor mu gerçek kimliğimizi? Duygularımızı bastırıyor, el ele tutuşmamızı engelliyor mu?
Eğer bir yıldız gibi ışıl ışılsam ve bir yıldız kadar parlak...
Ne çıkar ateşböceği sansalar beni..?
Belki en hoyrat yürek bile ateşböceğinin o uçucu, masum, sevimli çocuksuluğuna el kaldırmaya kıyamaz?
Güçlü kapıların arkasına kilitlemesem kendimi, korkaklığımı, sevgi isteğimi en insani yönlerimi kayıtsızca sunabilsem bu sert kabuğun ağırlığından kurtulup bir kus gibi uçacağım özgürce... Anlaşılacağım ve bir ayna gibi yansıyacağım karşımdakine... O da çözülecek belki... Samimi ve güvenliksiz, silahsız biriyle göz göz gelince...
Oysa bir görebilsek bunu...
Kalmadı böyle insanlar demesek...
Güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak...
Kırılmaktan korkmasak…
İncinsek, yaralansak...
Ne olur bir darbe daha alsak...
Yeniden açsak kendimizi, atabilsek o kabuğu...
Denesek...
Risk alsak...
Yanılsak...
Fark etmez...
Tekrar, tekrar bıkmadan denesek...
Ve kucaklasak yeniden...
Tıpkı eskisi gibi...
Ne olduğunu anlayamadığımız o on beş yıldan öncesi gibi...
O zaman fark edeceğiz... Ne kadar özlediğimizi birbirimizi... Neler biriktirdiğimizi, kaybolan değerlerimizi ne kadar özlediğimizi...
Beraber geldik beraber gidiyoruz oysa…
Vakit az, paylaşmak, sarılmak için...
Yasadığımız coğrafya zor, şartları ağır...
Yüreği daha fazla küstürmemek lazım...
Sırtımızda ağır küfeler, her gün katlanan...
Ve koşullar bir türlü düzelmeyen...
Sevgiye çok ihtiyacımız var...
Ufukta kara bir kıs görünüyor…
Ancak birbirimize sokulursak atlatırız o günleri...
Kirin o sert, o ağır kabuklarınızı...
Kurtulun bu yükten...
Korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize...
Yalnızlığa mahkûm ediyor bizleri...
Hem hepimiz bir yıldızız...
Ne çıkar ateşböceği sansalar bizi...

Mine BAYSAN

Akşam Gazetesi Deneme - Makale 

Yağmurun Kokusu

"Yağmur kadar ıslağım...
Üşüdü mü ellerin
Tut ki bir sevda bulutunu çekip aldım gökyüzünden
Yamadım gözlerine
Bir sevda perdesi tutuştu eteklerinden
Gözlerin yanıyor
Gözlerim yanıyor nerde
Nerede uçurum gerçeğim
Gök delinmiş
Yağmur tangosuna başlıyor"

 

Yağmurun yeni ıslattığı toprağın kokusunu duyduğunda aklına ben gelmek isterim.
Ya da gözlerin denizin maviliğine daldığında...
Uzakta, ufuk çizgisinde sadece dumanı görünen o geminin içinde benim olduğumu düşünmeni isterim.
Küçük bir meyhanede, rakıya balığını meze yapıp içerken ve birbiri ardına özlem şarkılarını dinlerken yanında ben olmak isterim.
Çakır keyif olup, masadan kalktığında sokakta hafif hafif sallanarak yürürken de...
Beni hatırlamak istersen, her yeni doğan günle birlikte çıkarım karşına, güneş olur ışığımla aydınlatırım seni.
Buram buram bir kahve kokusu olurum.
Sokakta oynayan çocukların sesinde, işe gitme telaşına düşmüş insanların gözünde,yere düşmüş yaprakların çıtırtısında bulursun beni.
İstersen duyduğun her ses beni hatırlatacaktır sana.
Bazen bir kuş olup öterim pencerende.
Bazen bir seyyar satıcı olup kapında bağırırım.
Bazen bir tren gibi tıkırtılarla geçerim önünden. Sözlerini ezbere bildiğin ve söylemekten asla bıkmadığın şarkı olurum.
Sen o şarkıyı değil beni söylersin aslında.
Beni görmek istersen hep karşında olurum.
Gökyüzündeki beyaz bulutların arasındayım ben.
Başını yukarı kaldırman yeterli beni görmek için. Yolda rastladığın herkes benimdir aslında.
Dostlarına selam verirken o selamı ben alırım.
Komşunun hatırını sorarken aslında bana "Nasılsın" demişsindir.
Benimle çıkarsın yola her sabah, akşam evine benimle dönersin.
Gittiğin her yere gelirim seninle. Sen oturduğunda oturur, kalktığında kalkarım.
Eğer istersen bütün gece başucunda saçını okşarım sen uyurken.
Yüzünde gülümsemeyle uykuya dalışını izlerim.
Bana dokunmak istersen bir çiçeğin yapraklarında olurum ben.
Yeşilin kırmızının sarının mavinin en canlısındayım.
Elini uzattığın her yerdeyim.
Dokunmak istersen bana kendine dokun.
Dudaklarındaki ateşim, tenindeki sıcaklık. Vücudunu ürperten rüzgârım ben.
Hiç gitmedim ben.
Oradayım, beni görmek, bana dokunmak, beni hatırlamak istediğin yerde.

Amasra' dan yüreğimde kalan anlar

Safranbolu ve Yörük Köyü' den objektifime takılanlar