Ateşten Ayrılan Köz Çabuk Söner

Bir bilgenin ders halkasının müdavimlerinden biri,
nice seneler sonra, halkayı terketmişti.
Haftalar aylar geçip adam ortalarda gözükmeyince,
bilge kişi kendisini ziyarete karar verdi.
Mevsim kıştı, adam evde yalnızdı ve
evin salonundaki büyük ocakta gürül gürül odun
yanıyordu. Bilgenin kendisini niye ziyaret
ettiğini tahmin eden adam, üşümüş olan bilgeyi
ocağın başına davet etti, kendisi de birşeyler
ikram etmek için mutfağa yöneldi.


Ocağın yanıbaşına oturan bilge, gelen
ikramı kabul etti, fakat adama hiçbir şey demedi.
Sanki adam evde yokmuş, sanki kendi
evinde tek başına oturuyormuş gibiydi.
Bütün dikkatini ocağa vermiş gözüküyordu.
Bilge birkaç dakika sonra maşayı eline aldı,
iyice köz haline gelmiş odunlardan birini
ocağın bir kenarına koydu. Sonra minderine
oturdu. Hala birşey söylemiyordu.
Kenara konmuş olan közün ateşi yavaş
yavaş azaldı, sonra söndü. Odada çıt çıkmıyordu.
İlk baştaki selamlama hariç,
bir kelime bile konuşulmuş değildi.
Bilge gitmeye hazırlanırken,
sönmüş közü aldı ve yeniden ateşin ortasına koydu.
Köz, ateşle ve yanan odunların ısısıyla
çabucak parladı. Bilge ayrılmak için kapıya
yöneldiğinde, ev sahibi:
“Sebeb-i ziyaretinizi anlıyorum”. dedi.


“Ateş dersiniz için de teşekkür ederim.
Bundan sonra sohbetlerinizi hiç aksatmayacağım.”